Na negen albums van John Mayall met zijn gitaar te hebben opgeluisterd, brengt Buddy Whittington eindelijk zijn eerste solo-werkstuk uit. Of we zullen het liever zijn eigen project noemen, want hij brengt de tien nummers met band. Met uitzondering van “Sure Got Cold After the Rain Fell” van Billy F. ‘ZZ Top’ Gibbons, zijn het allemaal eigen composities, muziek én lyrics ! Hij blijft echter voortwerken met John Mayall. Gelukkig voor de oervader van de Britse blues, want Buddy was het beste dat hem kon overkomen na Walter ‘Atilla de Hun’ Trout, met zijn macho gitaargeweld en Coco Montoya, die wel al iets gematigder placht te zijn.

Buddy is geboren in 1956 te Fort Worth, Texas. Toen hij acht jaar werd, was hij al druk bezig met de ‘Beano’-elpee van zijn oudere zuster te bietsen. Hij probeerde toen al Clapton’s gitaarwerk van deze plaat met Mayall na te spelen. Op zijn veertiende zat hij al in het clubcircuit van Dallas. In 1980 richtte hij zijn eigen band, The Sidemen, op. Zo kwam het dat hij tien jaar later met deze band mocht openen voor niemand minder dan zijn vroegere god, John Mayall en zijn band. Toen Montoya in ’93 The Bluesbreakers verliet , moest Mayall het hem maar één keer vragen, of hij zijn groep wou vervoegen. Een kwartier later stond Buddy al aan zijn deur met één valies en zijn gitaren. Dat was de prehistorie, wat erna komt is geschiedenis. 

En nu dan deze CD in eigen beheer. Men zou kunnen verwachten dat hij in zijn soloproject zijn werk van bij Mayall nog eens dunnetjes over doet, maar dat is niet zo.
Zijn album ademt gewoon de vernieuwde Texas blues uit. Zonder een copie van de nu volgende groten, te willen zijn, brengt hij hen een eresalut, ongeacht of ze nog op deze aardkluit vertoeven, dan wel in het rijk van Hades rondwaren. Alleen in “Stevie Rave On” wordt die bewondering ook tekstueel verwoord en het is overbodig te vermelden dat het om Stevie Ray Vaughan gaat. Maar ook in de overige nummers gaat hij fameuze Texanen groeten, als daar zijn Johnny Winter, Billy Gibbons en ZZ Top, Freddie King, Clarence Brown, Guitar Shorty, Lightnin’ Hopkins en Jimmy Vaughan.
Ik wil benadrukken dat hij nooit zijn eigen stijl verraadt om in de buurt te komen van zijn idolen. Daarvoor is Whittington zelf veel te beslagen.

Veel van zijn lyrics zijn zeer on-Amerikaans, sociaal geëngageerd, en spuien kritiek op het wanbeleid of zelfs onbestaand beleid ten opzichte van marginalen, drug-addicts, daklozen, dronkaards en kansarmen. En zo zijn er héél wat in het Beloofde Land, waar de American Dream maar aan enkelen is voorbehouden.

Deze CD is een aanrader voor de liefhebbers van gitaarblues. Je kan ze pas op zijn volle waarde gaan schatten na meerdere beluisteringen. Ze heeft tijd nodig om volledig ontdekt te worden. Dat komt omdat Buddy Whittington niet de zoveelste nymfomane guitarslinger is, maar veeleer een in zichzelf gekeerde begenadigde gitaarplukker die niet voorwendt de laatste der levende gitaarlegendes te zijn. Hij is gewoon goed, en dat is wat hij wil zijn. Een goeie gitarist, ten dienste van de song.

The band is :
-Buddy Whittington : guitar and vocals
-Michael ‘Mouse’ Mayes : Leslie guitar and second lead on track 4
-Wayne Six : bass
-Mike Cage : drums and percussion
-Rex Mauney : Hammond B3 on tracks 3 and 9
-Michael Hamilton : piano and organ on track 10
-Patrick Cage : tenor sax
-Dave Richards : trombone on track 7
-Chris Borin : trumpet

witteMVS